Twee zusjes

Op vrijdag 24 januari was bij Studio 307 de gelegenheid om ieders foto's op drie wanden te plaatsen, leuk en nuttig. We leren er hoe het gevoel van een serie overgedragen kan worden door de specfieke selectie (edit), maar ook door de wijze van ophangen. Het was een generale repetitie ten overstaan van mede-studenten ter voorbereiding van ieders 'supervisie' gesprek van over twee weken.

Mijn project kon meteen op veel discussie rekenen. Bijna iedereen had wel een mening of bijdrage over het onderwerp en over wat men zag of wilde zien. De korte samenvatting: de meeste zagen vriendelijke en open mensen achter de voordeur met een inzage in hun historie. De aanbeveling was om ondermeer te kijken naar meer intimiteit tussen gezinsleden en meer dagelijkse buitenhuizige handelingen als mogelijkheid.

Het kwam goed uit want zaterdag had ik weer afgesproken met Nedda. Ik wilde haar nog een keer fotograferen en dit keer met haar zusje. Ik kwam rond half twee in Amsterdam Noord aan en werd hartelijk ontvangen door Nedda, haar moeder en 16-jarige zusje Selina. Haar moeder moest werken, ze verzorgt dementerende bejaarden in Amsterdam Zuid, maar was nog wel in de gelegenheid geweest om een bordje soep voor haar dochters en mij te maken.

Gedrieën aten we onze soep en een bakje dadels en ik maakte kennis met de spaarkzame en vrolijke Selina. Ik vroeg aan Nedda meer achtergrond over waarom ze uit huis is gegaan op jonge leeftijd en ze vertelde me over haar vader en zijn negatieve invloed op het gezin. Selina weet er alles van maar heeft er minder van meegekregen. Nedda vroeg me om er niet teveel van op te schrijven en dat doe ik ook niet. Later toen Nedda nog wat kinderfoto's liet zien, zag ik ook haar vader met een klein Nedda'tje op zijn nek. Ik fotografeerde de foto maar Nedda wil liever niet dat ik hem gebruik. En ook daar geef ik gehoor aan. Het niet afbeelden van een vader vertelt ook het verhaal.

Na een beetje geschuif met meubelen maakte ik wat foto's van de spraakzame meiden. Nedda had slecht geslapen in ikzelf had ook m'n beste dag niet. Selina was in een goed humeur en gemakkelijk. We probeerden wat verschillende dingen met wisselend resultaat.

Nedda werkt als barista bij de Coffee Company en we besloten met z'n drietjes richting de Dam te gaan, om op tijd op werk te verschijnen en een kopje koffie te drinken en misschien nog een fotootje te maken. In de auto gingen onze gesprekken verder over hoe 'socially aware' de meiden zijn, zowel door hun door Nedda benoemde neuro-divergentie als door hun Marokkaanse roots. Het lijkt me geen gemakkelijke fase voor deze jonge vrouwen, met hun emotionele bagage, multi-culturele identiteit en neuro-diversiteit in een samenleving die hard oordeelt en zo prestatiegericht is.

Ik heb enorme waardering voor deze vrouwen, gewoon omdat ze zo aardig zijn en mij in hun leven en ziel laten kijken.

Shukran! Dank jullie wel, Nedda, Selina en Sanaa!