Poëzie op het Krugerplein
- pezzie01
- Nov 17, 2024
- 2 min read
Updated: Dec 5, 2024
Op 16 November was ik op het Krugerplein, de werk habitat van Kaoutar, die eerder toezegde me te willen helpen met mijn fotoproject. Ze wilde mij graag laten kennismaken met haar werkomgeving en ook al was het een druilerige dag, kostte het weinig moeite om even naar Oost te fietsen.
Kaoutar werkt ondermeer voor Moving Arts Projects, een buurt gericht initiatief in Amsterdam-Oost met als doel verbinding door verbeelding.
Vandaag ondersteunde Kaoutar een poëzie workshop, gegeven door de spoken-word artieste Saleha. Vijf deelnemers die schrijfopdrachtjes kregen in een soort mini pipowagen. Een grappig divers groepje mensen, ik moest heel even wennen, maar was vrij snel op mijn gemak. We kregen allemaal wat papier en een pen om onze gedachten aan het papier toe te vertrouwen. Kaoutar schreef voor Abdel, een goedlachse Marokkaans-Nederlandse man van 82, omdat Abdel het Nederlands niet kan schrijven. Dus waar iedereen zijn of haar opdrachtje schreef, sprak Abdel.
Bij de eerste schrijfopdracht, vrije associatie om wat los te komen, hoorde ik Abdoul eerst praten over vrede en dat we allemaal bij elkaar horen om daarna ineens te spreken over zijn liefde voor het voetbal. En plotseling viel in zijn Arabische tongval de naam van Johan Neeskens. Ik keek op van mijn schrijfsel en we wisselden een paar gelijkgestemde woorden. Ons beider voetbalheld.
In het kleine klasje voelde ik me weer snel een schooljongen en nam de ruimte voor ontspanning en grappen. Nothing ever changes... en ik maakte met name Abdel aan het lachen.
In de volgende oefening schreven we 10 minuten aan een stuk over vrede en alles dat bij ons op kwam. Ik schreef over het onderduikverleden van mijn moeder tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen we allemaal de pennen neerlegden lazen we ieder onze tekstjes voor, ik als laatste. Abdel was zichtbaar geraakt en vroeg mij of hij een foto van mijn opstelletje mocht maken. Ik gaf hem de twee blaadjes met mijn gekrabbel en hij was er oprecht blij mee. Hij wilde zijn kinderen vertellen over de oorlog en de geschiedenis van joodse mensen in Nederland. Hij wist het wel, maar zijn kinderen en kleinkinderen veel minder.
In een korte pauze buiten op het plein vroeg ik Abdel of hij mee wilde doen aan mijn fotoproject. Hij stemde meteen toe. We wisselden telefoonnummers uit onder de belofte dat ik niet voor 13.00 uur bel.
Na de pauze deden we nog wat oefeningetjes en schreven we allen een gedicht. De uitverkoren gedichten komen te hangen op de ramen rond het Krugerplein. Ik ben benieuwd!
Na afloop zeiden Abdel en ik elkaar ongeveer drie keer hartelijk gedag, een boks, een hand en we klopten op elkaars schouders. Ik hoop hem snel weer te zien. Kaoutar gaat de afspraak voor een fotografie-sessie maken!
Comments